اکسولوتل ها ماهی نیستند

ممکن است تصور کنیم که اکسولوتل ها ماهی هستند ، اما در حقیقت از دوزیستان هستند. دوزیستان زندگی خود را در آب آغاز می کنند و به تدریج به خشکی می روند. دوزیستان در دو نوع وجود دارد ، یکی که در بزرگسالی به خشکی منتقل می شود و دیگری آبزی باقی می ماند. اکسولوتل یک دوزیست است که باید در آب بماند ، بنابراین آن را به یک انتخاب عجیب و غریب برای آکواریوم تبدیل می کند.

نام : اکسولوتل
نام علمی : Ambystoma mexicanum
خانواده : Ambystomatidae
دسته بندی : گوشت خوار
محل زندگی : آمریکای جنوبی
دمای آب : ۱۰ الی ۲۳ سانتی گراد
حداکثر اندازه : ۱۰۰ سانتی متر
موقعیت شنا : پایین آب
اسیدیته آب ( pH پی اچ ) : ۶ تا ۷
خلقو خو : آرارم و بی آزار ولی شکارچی
قلمرو طلب : خیر
مناسب برای پلنت : خیر
شرایط نگهداری : آسان
شرایط تکثیر : متوسط
حساسیت به بیماری : متوسط
خوراک : میکس و طعمه و سایر غذاهای دیگر
تانک موردنیاز : ۱۰۰ لیتر

مسئولیت بزرگ

اکسولوتل برای مخزن شما یک تعهد بزرگ است ، آنها معمولاً همزیستهای خوبی برای ماهی های دیگر نیستند. این بدان دلیل نیست که آنها به هر طریقی پرخاشگر هستند یا باعث درگیری می شوند.

اکسولوتل ترسو است ، و آنها برای ماهی های پرخاشگر  هدف آسانی هستند. به خاطر داشته باشید که اکسولوتل ها در طول شب بیدار هستند و در روز می خوابند ، بنابراین آنها به راحتی می توانند از ماهی های خوابیده شما یک وعده غذایی درست کنند.

برای جلوگیری از درگیری ماهی ها برخی گیاهان جذاب آکواریوم رنگارنگ تهیه کنید و از زیبایی بی نظیر مخزن خود لذت ببرید. 

قبل از اینکه به چگونگی تولید نژاد اکسولوتل بپردازیم ، بیایید این موجودات آبزی جذاب را بشناسیم. در اینجا ۱۰ واقعیت جالب اکسولوتل را بیان میکنیم.

۱۰ واقعیت جالب ماهی اکسولوتل

1. اکسولوتل می تواند اندام های آسیب دیده و اعضای بدن قطع شده را دوباره رشد دهد. آنها حتی می توانند قسمت هایی از مغز و قلب خود را دوباره رشد دهند.
2. گاهی اوقات به آن ‘ماهی پیاده رو مکزیکی’ گفته می شود.
3. اکسولوتل اصلاً ماهی نیست ، آنها دوزیست هستند که تمام عمر در یک حالت لارو مانند باقی می مانند. دوزیستان معمولاً پس از رسیدن به سطح بلوغ مشخصی از آب به خشکی منتقل می شوند ، اما اکسولوتل هرگز این کار را نمی کنند.
4. اکسولوتل ممکن است بتواند اندام ها را دوباره رشد دهد. با این حال ، آنها فقط می توانند اندام مشابه را تا ۵ برابر رشد دهند. پس از آن ، اندام یا اندام هرگز رشد نمی کند.
5. اکسولوتل ۱۰۰۰ برابر کمتر از من یا شما احتمال ابتلا به سرطان را دارد.
6. از آنجا که اکسولوتل غذا را نمی جود ، آنها به چیزی نیاز دارند که بتواند طعمه آنها را خرد کند. این محل ورود سوبسترا است. اکسولوتل غذای آنها را می مکد و شن و ماسه مانند دندانها جویده و مواد غذایی را خرد می کند.
7. نرهای اکسولوتل هنگام خواستگاری ماده را با بینی تحریک می کنند. اگر ماده پاسخگو باشد ، به نر اجازه می دهد تا او را برای جمع آوری به کیسه های اسپرم خود راهنمایی کند.
8. پرهایی که می بینید از سر آنها جوانه می زند اصلاً پر نیست ، اینها آبشش هایشان است.
9. اکسولوتل خوراکی است و زمانی در Xochimilco از محبوب ترین ها بود . طبق نوشته های تاریخی ، طعم آن بسیار شبیه مارماهی است. امروزه به دلیل طبقه بندی در فهرست گونه های در معرض انقراض ، آنها را در بسیاری از منوها پیدا نخواهید کرد.
10. در طبیعت اکسولوتل سیاه است ، بسیار نادر است که یک رنگ روشن را در زیستگاه طبیعی خود مشاهده کنید.

زیستگاه ماهی اکسولوتل

متأسفانه ، اکسولوتل در طبیعت بسیار کم دیده می شود. آنها به طور رسمی در دسته گونه های در معرض خطر طبقه بندی می شوند. چند دلیل برای این وجود دارد ، دلیل اصلی این است که آنها فقط در طبیعت در مجموعه دریاچه مکزیک نزدیک به نیومکزیکو یافت می شوند.

در سال ۲۰۱۹ تخمین زده شد که تقریباً ۱۲۰۰ ماهی اکسولوتل در طبیعت وجود دارد. این تنها کسری از تعداد تخمینی ۶۰۰۰ نفر در سال ۱۹۹۸ است. این یک واقعیت نگران کننده برای دوزیستان است و باید از نزدیک کنترل شود.

دلیل دیگر کمبود بینایی و شبانه بودن و بسیار ترسو بودن آنها باشد. آنها مطمئناً برای خوشبختی خواسته های زیادی احتیاج ندارند و آنها را در گروه های بزرگ جمع نکنید. اکسولوتل دوست دارد هر زمان که بتوانند بین گیاهان و سنگها پنهان شوند.

چه چیزی اکسولوتل را بسیار خاص می کند؟

اکسولوتل بخشی از خانواده سالاماندر است. “قدرت جادویی” آنها این است که می توانند اندام های از دست رفته کامل را دوباره رشد دهند. این دانشمندان را مجذوب خود می کند و یکی از دلایلی است که اکسولوتل در آزمایشگاه های علمی در سراسر جهان و در طبیعت بسیار دقیق کنترل می شود.

این در اندام ها متوقف نمی شود ، سمندرها همچنین می توانند چشم ها و نخاع ها را دوباره رشد دهند. ما انسانها این مسئله را غیرقابل توصیف می دانیم زیرا در مقابل آسیب واکنشهای مختلفی نشان می دهیم.

اکسولوتل تخم گذار است

اکسولوتل دوزیستان تخمگذار است. نر گونی اسپرم خود را (که به عنوان اسپرماتور خود شناخته می شود) بر روی یک سطح بافت صاف رسوب می دهد. سپس ماده اسپرماتوفور را جمع می کند ، کل این روند ممکن است بین یک یا دو ساعت طول بکشد. 

تخمک های بارور شده فقط چند ساعت بعد تخمگذاری لارو می شود. آنها معمولاً روی گیاهان یا تزئینات آکواریوم گذاشته می شوند. اطمینان حاصل کنید که مخزن خیلی خالی نیست زیرا ماده ممکن است به اندازه کافی احساس راحتی نکند تا در روند جفت گیری شرکت کند. 

تکثیر اکسولوتل

اکسولوتل در سن ۱۲ ماهگی به بلوغ جنسی می رسد. این بدان معنا نیست که باید آنها را زود جفت کنید.

آنها می توانند از ۶ ماهگی از نظر جنسی بالغ شوند. بنابراین می بینید ، سن در واقع عامل تعیین کننده ای نیست ، سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که آیا شما واقعاً می خواهید حیوان خانگی خود را زودتر در مراحل جفت گیری قرار دهید؟

آنها ممکن است در سنین جوانی بالغ باشند ، اما در آن زمان رشد کاملی ندارند. اگر طول آنها بیش از ۷ اینچ باشد که به احتمال زیاد آماده تولید هستند ، بهترین شاخص اندازه آنها است. 

اگر می خواهید اکسولوتل های شما رشد کنند پس آنها را به درستی تغذیه کنید ، آنها را در یک مخزن بزرگ نگه دارید و اطمینان حاصل کنید که دما و نور کاملاً برای آنها مناسب است.

نکته مهم : نوک انگشتان پا از نظر بلوغ جنسی کمی تغییر می کند. نوک اکسولوتل ماده به سایه روشن تری تبدیل می شود در حالی که نوک اکسولوتل نر کمی تیره می شود.

چند بار می توانید اکسولوتل تکثیر دهید؟

در طبیعت ، آنها هر ۱۲ ماه یک بار تولید مثل می کنند. این اتفاق معمولاً در اوایل ماه های تابستان رخ می دهد. در اسارت ، تا زمانی که شرایط مخزن مناسب باشد می توانید هر زمان که دوست داشتید اکسولوتل تولید کنید. اگر می خواهید شرایط تولید مثل را در یک مخزن دوباره ایجاد کنید ، باید چند ساعت قبل از تولید مثل ، ساعات نور دهی کاهش دهید.

هنگامی که ماهی ها به این روش شرطی شدند ، به آرامی نوری را که در معرض آن قرار دارند ، ذره ذره افزایش می دهید. این ، همراه با کاهش درجه حرارت در آکواریوم تا چند درجه باعث جفت شدن آنها می شود. 

مخزن باید نسبتاً بزرگ باشد و تقریباً برای هر اکسولوتل ۱۰ گالن آب داشته باشد. داشتن مخزن جداگانه برای اکسولوتل ممکن است کمک کند زیرا آنها توسط ماهیان دیگر در یک آکواریوم معمولی منحرف یا تحریک نخواهند شد.

اطلاعات زیادی در مورد عادت های تولید مثل اکسولوتل در طبیعت شناخته نشده است. زیرا به سختی می توان سوابقی راجع به فعالیت های آنها ثبت کرد. بیشتر الگوهای تولید مثل که ما از آنها می دانیم هنگام تولید آنها در اسارت است. نکته خوب این است که پرورش آنها نسبتاً آسان است و بیش از سایر ماهیان آکواریومی نیازی به TLC ندارند.

شرایط آکواریوم اکسولوتل

اکسولوتل : وقتی صحبت از شرایط مخزن آنها می شود چیزهای کوچک و راحتی است. آنها ماهی های آب سرد هستند ، به این معنی که بیش از این در آبهای نسبتاً سرد زیر ۷۰ درجه فارنهایت خوشبخت زندگی می کنند و بسیار تحت فشار قرار می گیرند و بیمار می شوند.

بستر برای آنها نیز بسیار مهم است. اگرچه آنها از نظر فنی ماهی نیستند ، همانطور که قبلاً اشاره کردیم ، آنها “ساکنین پایین” هستند و این بدان معنی است که آنها بیشتر روز خود را در ته مخزن می گذرانند.

انتخاب بستر نامناسب برای اکسولوتل می تواند باعث شود که بستر هنگام بلعیدن در بدن آنها گیر کند. به عنوان مثال سنگ ریزه مورد نظر آکسولوتل نیست ، اما آنها تمایل به خوردن شن دارند و از سیستم آنها به درستی عبور نمی کند و باعث انسداد گسترده در روده های می شود. شن و ماسه بهترین بستر برای آنها است ، به اندازه کافی خوب است که به راحتی از بدن آنها عبور می کند و بافت مناسبی برای نگهداری روی آنها است. 

مخزن تکثیر اکسولوتل شما باید در اتاقی نگهداری شود که تحت تأثیر درجه حرارت و شرایط طبیعی فصلی قرار نگیرد. بنابراین این به معنای کاملاً خارج از نور خورشید و در اتاقی است که می توان دما را کنترل کرد. نرها همچنین درخواست های خاص برای تولید مثل دارند ، آنها برای کیسه اسپرم خود به یک سنگ صاف نیاز دارند. بدون یک سنگ صاف ، اسپرم در یک مکان باقی نمی ماند و مانع موفقیت فرآیند تولید مثل می شود.

تغییرات آب

اکسولوتل به تغییرات آب در فصل تولید مثل حساس است و بنابراین بهتر است در هنگام جفت شدن آب آنها سیفون نکنید. پایین و ثابت نگه داشتن دمای مخزن برای جفت بسیار مهم است.

لیستی از سوالاتی است که می توانید بعد از تنظیم مخزن از خود بپرسید :

1. آیا مخزن به اندازه کافی بزرگ است؟ (برای هر یک عدد ۱۰ گالن آب لازم است)
2. آیا بستر مناسب است (ماسه آکواریوم عالی است)
3. آیا مخزن از سیستم فیلتر خوبی برخوردار است؟ (axolotl زباله های زیادی تولید می کند ، به خصوص در هنگام تخم ریزی)
4. دمای آب چقدر است؟ (زیر ۷۰ درجه فارنهایت بمانید)
5. آیا برخی از سنگهای مسطح بزرگ در آکواریوم وجود دارد؟
6. آیا گیاهان آکواریوم به اندازه کافی وجود دارد؟ ( گیاهان مصنوعی نیز بد نخواهند بود )

نکته برتر: تعداد زیادی گیاه های آکواریوم را در مخزن تولید axolotl بکارید. این باعث می شود ماده گرما بیشتری داشته باشد و به نوبه خود ، به احتمال زیاد تخم های بیشتری خواهد گذاشت. 

تشخیص جنسیت ماهی اکسولوتل

قبل از شروع به فکر کردن در مورد آماده سازی آنها برای تولید مثل ، باید جنسیت اکسولوتل خود را شناسایی کنید مسئله این است که اکسولوتل ، مانند تقریباً همه حیوانات خانگی آبزی ، با سرعت خوبی رشد می کنند. هنگامی که اکسولوتل کاملاً بالغ نباشد ، تشخیص یک نر از ماده آسان نیست.

حتی آکواریوم داران با تجربه اکسولوتل می توانند تمام مقدمات را به درستی انجام دهند ، مخزن کاملا عالی به نظر می رسد ، آب کاملاً مناسب است ، ضخامت لایه زیرین مناسب است و هنوز هم در پرورش حیوان خانگی خود موفق نیستند. بیشتر اوقات این خرابی فقط به دلیل شناسایی نادرست است.

برای شناسایی جنسیت اکسولوتل ، باید کلواکا آنها را بررسی کنید. کلواکا دریچه ای در پشت سمندر است. یک نر دارای کلواکا بسیار بزرگ و متورم است ، ماده ها بسیار کوچکتر و یا حتی کاملاً صاف خواهند بود.

نکته مهم : اگر می خواهید بدانید که اکسولوتل شما آماده جفت شدن است ، از نزدیک فرم بدن ماده را بررسی کنید. اگر به نظر می رسد او نسبت به قسمت انتهایی بدن خود متورم و پف کرده است ، به احتمال زیاد آماده جفت شدن است.

آیا اکسولوتل جنسیت خود را تغییر می دهد؟

این یک موضوع کاملاً بحث برانگیز است. برخی از مردم معتقدند که اکسولوتل آنها تغییر جنسیت داده است و از نظر آنها هیچ ثباتی وجود ندارد. حقیقت این است که این یک احتمال نیست. 

محتمل ترین توضیح این است که اکسولوتل در زمان هویت جنسی بسیار جوان هستند و بنابراین کاملاً رشد نکرده اند و باعث سردرگمی شده است. این به همان چیزی که قبلاً اشاره کردم برمی گردد ، منتظر بمانید تا اکسولوتل به اندازه کافی بزرگ شود قبل از اینکه درگیر هرگونه شناسایی جنسی یا تولید مثل شوید بهترین روش است.

هنگامی که تخم گذاشته شد با اکسولوتل چه باید کرد

این دوزیستان ترسو و ملایم در مورد تخمک های خودشان چندان ترسو و خوش رفتار نیستند. اگر اکسولوتل ها و تخمهای آنها را در یک مخزن نگه دارید ، تخمها به احتمال زیاد خورده می شوند.

شما می توانید تخم یا بزرگسالان را از مخزن خارج کنید ، این امر اهمیت خاصی ندارد. تخم های اکسولوتل نسبتاً سخت هستند و می توانند کمی مدیریت شوند. من پیشنهاد می کنم بزرگسالان را به جای مزاحمت تخمها به مخازن معمولی خود منتقل کنید. 

ماهی اکسولوتل به فضای زیادی احتیاج دارد ، بنابراین اگر به سادگی فضای کافی برای مخزن پرورش ۲۰ گالن و همچنین مخزن بزرگ مورد نیاز برای نگهداری اکسولوتل را ندارید ، انتقال تخمها به مخزن کوچکتر گزینه بهتری برای شما خواهد بود . در اینجا چند نکته وجود دارد که باید هنگام تخمگذاری از مخزن تولید مثل به خاطر بسپارید:

• شما می توانید تخمها را به آرامی از روی سنگی که به آن متصل شده اند بردارید.
• اگر می توانید کل سنگ را بدون ایجاد مزاحمت در تخم ها حرکت دهید ، این گزینه حتی بهتر است.
• بیشتر تخم ها معمولا به گیاهان یا سنگ ها متصل است.
• گیاه را بدون ایجاد مزاحمت در تخمها به مخزن کوچکتر منتقل کنید.

دمای مناسب تخم گذاری

اگر تخمها در آکواریومی نگهداری شوند که حدود ۷۲ درجه فارنهایت باشد ، سریعتر لارو میشوند و عملکرد بهتری دارند. این دما بالاتر از آن است که بزرگسالان دوست دارند ، دلیل دیگر جدا شدن تخمها از بزرگسالان است.

توجه داشته باشید که اگر دمای آب را تنظیم نکنید تخمها خیلی کندتر بیرون می آیند. تخمهای نگهداری شده در آب سرد می توانند حدود ۷-۸ روز دیرتر از تخمهای نگهداری شده در آبهای گرمتر بیرون بیایند.

مشخص نیست که کیفیت لاروها بسته به دمای آبی که تخمها در آن نگهداری می شوند ، بهتر یا بدتر می شوند. با این حال ، برای شما خوب است که بدانید روند کار می تواند کمی بیشتر می شود. 

چگونه از لارو اکسولوتل مراقبت کنیم

لاروهای اکسولوتل به همان اندازه اکسولوتل بزرگسالان ظاهری عجیب دارند. طول آنها هنگام خروج از قطر تقریباً ۰.۵ اینچ است و طی ۲ تا ۳ روز اول حرکت نخواهند کرد. این به این دلیل است که آنها هنوز مقداری کیسه زرد در شکم خود دارند که برای ۴۶-۷۲ ساعت اول زندگی خود از آن استفاده میکنند. از عدم تحرک آنها نگران نباشید ، بدترین کاری که می توانید انجام دهید این است که تصور کنید آنها زنده نمانده اند.

هنگامی که لاروها شروع به حرکت می کنند ، نشانه آماده بودن آنها برای غذا است. تا زمانی که خیلی بزرگتر شوند باید آنها فقط با غذای زنده تغذیه شوند . این به این دلیل است که حس بویایی آنها رشد نکرده است و آنها به راحتی متوجه نخواهند شد که غذای خشک چیست و آیا می توانند بخورند ؟ این می تواند مشکل باشد. چگونه می خواهید غذای زنده را به اندازه کافی کوچک برای خوردن لارو پیدا کنید؟

موینا و میگوی آب نمکی تازه هچ شده غذاهای زنده ایده آل کوچک برای لاروهای تازه هچ شده هستند.

اگر مطمئن نیستید گزینه غذای زنده دیگری برای لارو مناسب است ، قبل از خرید با فروشگاه حیوانات خانگی مشورت کنید. عدم تأمین غذای مناسب لاروها می تواند منجر به خوردن یکدیگر شود.

اکسولوتل، از دیروز تا امروز

هشدار به عاشقان دوزیستان، اکسولوتل، در حال انقراض است

تاریخچه کشف اکسولوتل

هنگامی که لوئیس زامبرانوِ زیست‌شناس فعالیت خود را در اواخر دهه ۱۹۹۰ آغاز کرد ، تصویری از خود را نشان داد که کیلومترها از تمدن فاصله دارد. تا شاید بتواند در برخی از گوشه‌های پنهان شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک گونه‌های جدیدی کشف کند.

در عوض ، در سال ۲۰۰۳ ، وی خود را در حال شمارش دوزیستان در کانال‌های آلوده و کدِر ناحیه زوچیمیلکو در مکزیکو سیتی عنوان کرد. این کار این مزیت را داشت که: زمانی که او در خانه خود مشغول کار بود، در حال مطالعه اکسولوتل (Ambystoma mexicum) ، یک نماد ملی در مکزیک و احتمالاً قابل‌تشخیص‌ترین سمندر در جهان بود، اما در آن سال اول ، زامبرانو نمی‌توانست صبر کند تا این کار تمام شود.

وی می‌گوید: “بگذارید به شما بگویم ، من در ابتدا از این پروژه متنفر بودم.” برای یک‌چیز ، “من نمی‌توانم چیزی بگیرم”.

بااین‌حال، باگذشت زمان، او اکسولوتل هایی صید کرد و آنچه پیدا کرد او را شگفت‌زده کرده بود و مسیر کار وی را تغییر داد. در سال ۱۹۹۸، اولین مطالعه قوی برای محاسبه تعداد اکسولوتل ها را تخمین زد که در زوچیمیلکو حدود ۶۰۰۰ از این موجود در هر کیلومترمربع وجود داشته است. زامبرانو، اکنون استاد دانشگاه ملی خودمختار مکزیک (UNAM) در مکزیکوسیتی است.

اکسولوتل در عصر حاضر

لوئیس زامبرانوِ در سال ۲۰۰۰ کشف کرد که این تعداد به حدود ۱۰۰۰ حیوان در هر کیلومترمربع کاهش‌یافته است. تا سال ۲۰۰۸ ، این رقم به ۱۰۰ کاهش‌یافته بود. امروزه به لطف آلودگی و شکارچیان مهاجم کمتر از ۳۵ حیوان در هر کیلومترمربع وجود دارد.

اکسولوتل در آستانه نابودی در کانال‌های مکزیکوسیتی یعنی تنها زیستگاه طبیعی خود است. اگرچه ممکن است فقط چند صد موجود در مناطق وحشی باقی‌مانده باشد، ده‌ها هزار موجود را می‌توان در آکواریومهای خانگی و آزمایشگاه‌های تحقیقاتی در سراسر جهان یافت. آنها چنان در اسارت پرورش داده‌شده‌اند که رستوران‌های خاصی در ژاپن حتی آنها را به‌صورت سرخ‌شده سرو می‌کنند.

ریچارد گریفیتس ، متخصص محیط‌زیست در دانشگاه کنت در کانتربری انگلستان، که زامبرانو را در این پروژه استخدام کرد، می‌گوید: “اکسولوتل یک پارادوکس کامل برای محافظت است. چراکه در عین حال که این دوزیست در سراسر جهان در فروشگاه‌های حیوانات خانگی و آزمایشگاه‌ها وجود دارد، اما می‌توان ادعا کرد تقریباً در طبیعت منقرض‌شده است.”

اکسولوتل به لطف فیزیولوژی منحصر به فرد و توانایی چشمگیر در بازسازی اندام‌های بریده‌شده ، به یک الگوی آزمایشگاهی مهم برای طیف گسترده‌ای از موضوعات پزشکی از ترمیم و توسعه بافت تا موضوعات مرتبط با سرطان تبدیل‌شده است. اما بعد از گذشت قرن‌ها، جمعیت اسیرشده از این موجودات در معرض بیماری قرارگرفته‌اند. و از بین رفتن تنوع ژنتیکی در اکسولوتل های وحشی (به دلیل کاهش جمعیت آنها) به این معنی است که دانشمندان از یادگیری تمام موارد ممکن درباره بیولوژی حیوانات محروم خواهند بود.

تلاش هایی برای حفظ نمونه وحشی اکسولوتل ها

درحالیکه دانشمندان در آزمایشگاه‌ها، به مطالعه حیوانات اسیر و ژنوم بزرگ و پیچیده آن‌ها می‌پردازند ، زامبرانو و تعداد معدودی از محققان در تلاش برای حفظ نمونه وحشی آنها هستند. آنها در حال پرورش و آزاد کردن اکسولوتل ها به حوضچه‌ها و کانال‌های کنترل‌شده در داخل و اطراف زوچیمیلکو هستند تا ببینند که آنها چگونه به حیات خود ادامه می‌دهند و امیدوارند که برخی از آنها تنوع ژنتیکی طبیعی خود را حفظ کنند. مسئله‌ی حفظ و ادامه‌ی بقاء آنها کاری دشوار است، اما با توجه به سرسختی این حیوان احتمالاً باید قابل انجام باشد( و البته درصورتی‌که دولت مکزیک با این پروژه همراهی کند)

زامبرانو می‌گوید: “من دیده‌ام که در سایر نقاط جهان ، این نوع کارهای عظیم ممکن هستند، اگر آنها می‌توانند این کار را انجام دهند، چرا ما نتوانیم؟”

زیست‌شناس لوئیس زامبرانو (مرکز ، نشیمن) و دانش‌آموزانش

صبح زود در کانال‌های زوچیمیلکو ، مکزیکوسیتی ، گشت‌وگذار می‌کنند.

موجودی که هرگز بزرگ نشد

به‌تازگی مشخص‌شده است که اکسولوتل ها در مقایسه با سایر گونه‌های سمندر در منطقه، تکامل‌یافته‌اند و در امتداد ساحل دریاچه Texcoco در کوه‌های مرکزی مکزیک افزایش‌یافته‌اند. به اینچنین موجوداتی نوتنی گفته می‌شود، به این معنی که بزرگ‌سالان فقط صفاتی را که در نوجوانان گونه‌های مشابه دیده می‌شود، حفظ می‌کنند.

اگرچه سایر سمندرها تبدیل به موجودات زمینی (خاکی) می‌شوند ، اما اکسولوتل ها آبشش های خود را حفظ می‌کنند و برای کل زندگی خود در آب می‌مانند و به نظر می‌رسد که آنها هرگز بزرگ نمی‌شوند.

زیستگاه اکسولوتل:

زمانی در قرن سیزدهم ، دریاچه Texcoco توسط مردم Mexica (قومی که اروپایی‌ها آن را آزتک لقب می‌دادند) دارای سکنه شد. آنها یک امپراطوری قدرتمند را کنترل می‌کردند که توسط یک شهر جزیره‌ای ساخته‌شده در وسط دریاچه پایه‌ریزی شده بود. با بزرگ شدن امپراطوری ، گسترش زمین نیز اتفاق افتاد و این گسترش پس از فتح اسپانیا در سال ۱۵۲۱ بسیار سریع‌تر اتفاق افتاد. امروزه، تمام آنچه از زیستگاه اکسولوتل باقی‌مانده است در حدود ۱۷۰ کیلومتری کانال‌های متقاطع زوچیمیلکو ، در منطقه‌ای در جنوب شهر مکزیک است. (نقشه‌ها را ببینید)

در اطراف جزیره Tenochtitlan ، Mexica کانالهایی را ایجاد می‌کند

که یک زیستگاه ایدئال برای axolotls (نقشه ۱۵۱۰) است. بعدازاینکه اروپایی‌ها شهر را فتح کردند ،

دریاچه‌ها تخلیه شدند (نقشه ۱۸۵۰). امروز ، فقط یک شعاع کوچک از زیستگاه اکسولوتل

باقی‌مانده است (نقشه سال ۲۰۱۰).

انجام تحقیقات بر روی اکسولوتل ها و پرورش آنها در آزمایشگاه ها

بازدیدکنندگانی که به مکزیک می‌رفتند این موجودات را به عقب برگرداندند و شروع به پرورش آنها کردند. مشخص شد که این حیوان برای تحقیقات ایدئال است، چراکه به‌راحتی در آزمایشگاه تولیدمثل می‌کند، جان‌سخت است و مراقبت از آن آسان است. اکسولوتل ها سلول‌های بزرگی دارند که تحقیقات در مورد توسعه بافت را ساده می‌کند. هسته آنها تقریباً ۳۰ برابر بزرگ‌تر از انسان است و در جنین اکسولوتل، سلول‌های صفحه عصبی (پیشرونده مغز و نخاع) تقریباً ۶۰۰ برابر حجم دارند.

همچنین، رنگ‌دانه اکسولوتل ها برخلاف انسان یا حیوانات دیگر، از سلولی به سلول دیگر متفاوت است، که در آن صفات سلولی یکنواخت هستند. این ویژگی به محققان کمک می‌کند تا بفهمند که چه بافت‌هایی در جنین به چه اندامی تبدیل می‌شود. آنها همچنین ژنوم بزرگی دارد (تقریباً ده برابر اندازه انسان) که می‌تواند مطالعه از بعضی جهات را به چالش بکشد.

نحوه رشد اکسولوتل ها

در اوایل قرن بیستم ، اکسولوتل برای درک نحوه رشد و عملکرد اندام‌ها در مرکز توجه‌ها بود. آنها به دانشمندان کمک کردند تا علل بیماری مهره‌شکاف (spina bifida ) را در انسان کشف کنند (نقصی در هنگام تولد که ستون فقرات به‌درستی شکل نمی‌گیرد). آنها همچنین در کشف هورمون‌های تیروئید نقش داشتند: در دهه ۱۹۲۰ دانشمندان بافت تیروئید را از ابتدای دوره جنینی تا اکسولوتل تغذیه می‌کردند.

اگر این بافت هورمون ترشح می‌کرد، اکسولوتل ها دچار دگرگونی می‌شدند که منجر به از دست دادن آبشش و ریختن پوست لاروی آنها می‌شد.

در دهه ۱۹۸۰ میلادی، اکسولوتل ها به دانشمندان کمک کردند تا مدلی را تهیه کنند که توضیح می‌دهد سلول‌ها چه اشکال مختلفی را در جنین می‌گیرند. مدل شکاف حالت سلول پیشنهاد می‌کند که بسیاری از سلول‌های بنیادی از طریق کشش امواج به بافتهای خاص بدن در جنین تبدیل می‌شوند.

دانشمندان دریافتند که می‌توانند قبل از تشکیل بافت‌ها سلول‌های اکسولوتل را در حالت‌های کششی و فشردگی ببینند.

در سال ۲۰۱۱ ، عصاره‌ای از تخمک‌های اکسولوتل برای متوقف کردن تکثیر سلول‌های سرطانی با استفاده از یک ژن سرکوب‌کننده تومور ژن استفاده‌شده است.

اما شاید جذاب‌ترین سهم اکسولوتل در علم در پزشکی کشف احیاکننده بوده است. حیوانات می‌توانند اندام‌های مفقودشده، دم، برخی اعضای بدن، قسمت‌هایی از چشم و حتی بخش‌هایی از مغز را رشد دهند. بسیاری از دانشمندان تصور می‌کنند که این امر (نوتئنیک بودن ) را از مراحل جنینی خود حفظ می‌کند.

گفته تاتیان ساندووال گوزمن در مورد اکسولوتل ها

تاتیانا ساندووال گوزمن ، محقق احیاء در دانشگاه فنی درسدن، آلمان می‌گوید:

زیست شناسان برای چندین دهه سعی در شناسایی سازوکارهای موجود در توانایی‌های احیاکننده آنها داشتند.

“آنها چگونه این کار را می‌کنند؟ اینها چه چیزی دارند که ما نداریم؟ یا شاید برعکس؛ آنچه در پستانداران متوقف می‌شود چیست؟ ”

ساندووال به بازسازی استخوان‌ها و ماهیچه‌ها علاقه مند است. او مسئولیت یک آزمایشگاه اکسولوتل را در Dresden به عهده گرفته است. در واقع یک تبعه مکزیکی که در نزدیکی زوچیمیلکو به مدرسه می‌رفته و مطمئناً تا زمانی که به آلمان آمد به این حیوان فکر نکرده بود، مطالعه این حیوان را شروع کرد. امروز او مجذوب این موجودات شده است و نشان داده است که بسیاری از سازوکارهای بازسازی اکسولوتل (مانند آنهایی که درگیر سلول‌های بنیادی بافت عضلانی هستند) با آنچه در انسان وجود دارد تفاوت ندارد.

بیشتر تحقیقات مربوط به تولید دوباره روی خرد (اندام) یا ناحیه بلاستوما است که بر روی زخم یک اندام قطع‌شده شکل می‌گیرد. در حالی که چنین زخمی در انسان با بافت پوست پوشانده می‌شود ، اکسولوتل ها سلول‌های اطراف را به سلول‌های بنیادی تبدیل می‌کنند و از سلول‌های دورتر کمک می‌گیرند تا در نزدیکی محل این آسیب جمع شوند. سپس در آنجا سلول‌ها تقریباً به همان روشی که حیوان در داخل تخم در حال رشد است استخوان‌ها، پوست و رگ‌ها را تشکیل می‌دهند. هر بافت سلول‌های بنیادی خود را به فعالیت وا‌می‌دارد.

گفته گاردینر در مورد اکسولوتل ها

گاردینر می‌گوید: “روزی خواهد آمد که ما به‌عنوان انسان بتوانیم بازسازی کنیم.” مطالعات او بر بازسازی اندام متمرکز نشده است، بلکه بر روی درمان فلج، رشد اندام‌های سالم و حتی برگشت پیری با ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده و فرسوده است.

بااین‌حال تا آن روز، ممکن است اکسولوتل وحشی از بین برود. این مسئله گاردینر و گوزمن را نگران می‌کند، زیرا حیواناتی که آنها مطالعه می‌کنند ، مانند بسیاری از حیوانات آزمایشگاهی که دچار درون آمیزی می‌شوند، بسیار کشته‌شده‌اند. دانشمندان از یک “ضریب هم‌خونی” برای اندازه‌گیری میزان استخر ژن استفاده می‌کنند. دوقلوهای همسان ضریب هم‌خونی ۱۰۰٪ دارند. افراد کاملاً نامربوط تقریباً نمره صفر می‌گیرند. نمره بالاتر از ۱۲٪ جمعیتی را نشان می‌دهد که در آن افراد بیشتر با اولین پسرعموی خود پرورش‌یافته‌اند و این مسئله نگرانی جدی اکولوژیست‌ها و متخصصان می‌باشد. پادشاهان معروف هسبسبورگ اسپانیایی که قرن هفدهم می‌زیسته‌اند، اغلب ضریب بالاتر از ۲۰٪ داشتند. ضریب همبستگی اکسولوتل به‌طور متوسط ۳۵٪ است.

گاردینر می‌گوید: “حیواناتی که ما داریم ، هنوز هم بسیار خوب کار می‌کنند ، آنها بسیار خوب تولیدمثل می‌کنند. اما بسیار دچار درون آمیزی هستند و این گلوگاه کار است. در این حالت است که بسیار مستعد بیماری هستند.”
سطح بالای زایمان آنها تا حدودی نتیجه مسیر عجیب‌وغریب تاریخی است که اکسولوتل های اسیر در پیش‌گرفته‌اند. اکثر نمونه‌های آزمایشگاهی در وراثت خود به یک گروه ۳۴ عددی از اکسولوتل ها می‌رسند که در سال ۱۸۶۳ توسط یک فرد اعزامی با بودجه فرانسه از کانال زوچیمیلکو صیدشده‌اند. که توسط موزه‌ها و دوست داران طبیعت پرورش‌یافته‌اند.

ادامه تحقیقات دانشمندان بر روی اکسولوتل ها در سال ۱۹۳۵

در سال ۱۹۳۵ ، برخی‌‎از حیوانات از یک‌آزمایشگاه لهستانی به آمریکاشمالی یعنی جایی‌که به یک‌پرورشگاه در دانشگاه بوفالو نیویورک تبدیل‌شد منتقل‌شدند. در آن زمان ، دانشمندان تعدادی اکسولوتل وحشی را برای مخلوط کردن استخر ژن‌ها آورده. و حتی در برخی موارد سمندرهای ببری (Ambystoma tigrinum) را به مجموعه اضافه کردند. جمعیت اکسولوتل ها در دانشگاه بوفالو افزایش یافت و سرانجام به دانشگاه کنتاکی در لکسینگتون منتقل شد، که هم‌اکنون مرکز پرورش جهانی اکسولوتل است. این بدان معناست که تقریباً تمام اکسولوتل ها در آزمایشگاه‌ها و آکواریوم‌های امروزی در واقع نوادگان آن دسته هستند.

در چنین برهه‌ای از زمان، هیچ‌کس نمی‌تواند مطمئن باشد که اکسولوتل های آزمایشگاهی قبلاً آن‌قدر از همتایان وحشی خود منحرف نشده باشند که عناصر اصلی بازسازی را ازدست‌داده‌اند. گوزمن( Sandoval Guzmán) می‌گوید:

“بازگشت به مطالعه جمعیت وحشی می‌تواند مکانیسم یا ژن‌های مختلفی به شما بدهد. و از دست دادن تنوع ژنتیکی ضرری بزرگ برای علم است.”

پروژه‌ها به کجا رسید؟!

آرتورو ورگارا ایگلسیاس می‌گوید: “مطمئن نیستم، اما اکسولوتل های کنتاکی اختلافاتی دارند.”  اگرچه آنها رده خود را در مرکز پرورش دانشگاه کنتاکی ردیابی می‌کنند ، اما بسیاری از حیوانات غیربومی که در آنجا پیدا می‌شود متعاقباً توسط آزمایشگاه‌ها ، فروشگاه‌های حیوانات خانگی و سرگرمی‌ها پرورش داده می‌شوند. این امر می‌تواند منجر به مشکلاتی شود. “آنها ناهنجاری‌های زیادی دارند. به‌عنوان‌مثال ، آنها اغلب انگشتان زیادی دارند. ”

ایگلسیاس یک زیست‌شناس در مرکز تحقیقات بیولوژیکی و آبزی‌پروری (CIBAC) ، به‌عنوان یک مرکز پرورش اکسولوتل در نزدیکی زوچیمیلکو است. وی امیدوار است چند خط خونی وحشی را حفظ کند و در کنار او اکسولوتل های وحشی خود را پرورش می‌دهد تا به آزمایشگاه‌ها و توزیع‌کنندگان حیوانات خانگی بفروشد.

او روی یک مخزن سمندر در یک مزرعه سنتی در زوچیمیلکو فعالیت دارد که به‌عنوان یک‌مرکز آموزشی برای گردشگران استفاده‌می‌شود. حیواناتی که او می‌فروشد ، از همان گروه ۳۲ عددی گرفته‌شده و پرورش‌یافته‌اند. در مکزیک ، اکسولوتل یک حیوان خانگی باارزش و منبع غرور ملی هستند. آنها یادگارها و سوغاتی‌های مکزیکی هستند و حتی شکلک رسمی برای مکزیکوسیتی است.

تخمین اینکه چه تعداد اکسولوتل در طبیعت به‌صورت وحشی باقی‌مانده است کار بسیار دشواری است. زامبرانو در آخرین نظرسنجی خود، در سال ۲۰۱۴ باقی‌ماندن در کل کمتر از ۱۰۰۰ و شاید کمتر از ۵۰۰ اکسولوتل را تخمین‌زد. در دو سال گذشته، او حتی نتوانست بودجه لازم برای سرشماری ساده را به دست آورد. این موضوع برای تلاش‌های حفاظت محیط‌زیست مناسب نیست.

دانشجویان تحت نظارت زیست‌شناس لوئیس زامبرانو اکسولوتل را درون یک حوضچه محافظت‌شده رها می‌کنند. ( در نزدیکی دانشگاه ملی خودمختار مکزیک در مکزیکوسیتی )

زامبرانو می‌گوید ،

برای نجات اکسولوتل وحشی ، سیاست‌گذاران باید دو تهدید اصلی را برطرف کنند. تهدید اول ماهی‌های غیربومی مانند کپور معمولی (Cyprinus carpio) و تیلاپیا (Oreochromis niloticus) است. جالب اینجاست که این ماهی‌ها در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ از طریق برنامه‌هایی که توسط سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد و باهدف دریافت پروتئین بیشتر به رژیم‌های غذایی محلی اجراشده و به زوچیمیلکو معرفی شدند. زامبرانو می‌گوید منطقه‌هایی را که هنوز اکسولوتل ها در آن باقی‌مانده‌اند، نقشه‌برداری کرده است.

او پیش‌بینی می‌کند که یک گروه از ماهیگیران محلی برای جابجایی آنها به‌صورت مداوم به ماهیگیری می‌پردازند. گرچه اینهمه ماهی‌ها را از بین نمی‌برد، اما می‌تواند کورسوی امیدی باشد که آنها خود را بازیابی کنند. فعالیت‌های او نشان داده است که:

• اکسولوتل ها در مرحله تخم در معرض حمله کپور قرار دارند.
• و در سن نوجوانی به تهدید تیلاپیا می‌رسند.
• و اگر آنها بتوانند تا اندازه مشخصی رشد کنند؛ ممکن است جان سالم به درببرند.

تهدید دوم دشوارتر است. هر بار که طوفان قدرتمند سیستم فاضلاب شهر را پر می‌کند و با آن آمونیاک ، فلزات سنگین و سایر مواد شیمیایی سمی را که با خود حمل می‌کند به همراه می‌آورند. دوزیستان ، که تا حدودی از طریق پوست بسیار قابل‌نفوذ خود تنفس می‌کنند، در برابر این زباله و آلودگی آسیب‌پذیر هستند. البته این خود گواهی بر مقاومت حیوان است که تاکنون در طبیعت وجود دارد.

برنامه نجات اکسلوتل ها

تاکنون هیچ تلاشی برای نجات اکسولوتل وحشی فراتر از چند برنامه نیمه موفق نبوده است. در سال ۲۰۱۳ ، CIBAC چند هزار اکسولوتل را برای یک مطالعه رفتاری رهاسازی کرد. برخی از آنها زنده مانده بودند و حتی به نظر می‌رسید که سال بعد تکثیر شدند. این نشان می‌دهد که اگر سمندرهایی که در اسارت هستند به‌اندازه معینی رشد کنند می‌توانند در طبیعت زندگی کنند. اما زیست شناسان هشدار می‌دهند که این بدان معنا نیست که مکزیک باید شروع به آزادسازی آنها در کانال‌ها کند.

سرانجام یک بعدازظهر در ماه اکتبر اتفاقی رخ می دهد. زامبرانو و گروهی از داوطلبان در کنار استخرهای نزدیکی پردیس UNAM جمع می‌شوند تا ده اکسولوتل وحشی بزرگ آزمایشگاهی را در یک حوضچه محافظت‌شده آزاد کنند. اگر حیوانات زنده بمانند و تولیدمثل کنند ، ممکن است روزی به‌عنوان نوعی بانک ژنتیکی برای ارگانیسم عمل کنند. زامبرانو بیش‌از دوسال است که به‌طور پراکنده حیوانات را در اینجا آزاد و ردیابی‌کرده. وی قصد داشته با این کار رفتار و شرایط زیستگاه آنهارا بفهمد. کار او تاکنون نشان می‌دهد که سمندرها حوضچه‌های نسبتاً کثیف را به بکرترین آنها ترجیح می‌دهند. به عبارت دیگر اگر تهدیدهای دیگر برداشته شود ، اکسولوتل ها ممکن است دوباره بتوانند شکوفا شوند.

منبع :
Nature. 2017 Nov 16;551(7680):286-289. doi: 10.1038/d41586-017-05921-w.

آشنایی با ماهی اکسولوتل :

Axolotl «اکسولوتل» یا ماهی راه رونده مکزیکی یک جانور کوچک دوزیستی است که رفتاری پرخاشگرانه دارد و با هیچ ماهی دیگری نباید نگهداری شود؛ دمای مطلوب برای این جانور بین ۱۴ – ۲۰ درجه سانتی‌گراد است، این ماهی دوزیست می‌تواند بین ۲۰ تا ۴۰ سانتی‌متر رشد کند و بین ۱۰ تا ۱۵ سال عمر می‌کند.

اکسولوتل در ترمیم اعضای بدن خود در بین مخلوقات معروف است. این جانور می‌تواند قسمت‌های آسیب دیده یا قطع شده بدن خود (دم، پوست، قلب، جگر و کلیه) را دوباره بازسازی یا ترمیم کند. اکسولوتل معمولاً به رنگ طوسی و قهوه‌ای است ولی به رنگ‌های طلایی آلبینو، سفید شفاف، سیاه شفاف و خالدار نیز مشاهده شده است.

اکسولوتل از خانواده سمندر مکزیکی است اما کاملاً به آب وابسته است، هر دو یا سه روز یک بار نیاز به غذا دارد و غذای این ماهی از بچه قورباغه، حشره نرم، کرم و ماهیان کوچک و گوشت خام چرخ کرده تشکیل شده است.

بررسی‌های انجام شده توسط دانشگاه مکزیک نشان می‌دهند این جانور در اثر کیفیت آب (آلودگی‌های آفت کش‌ها و یا نشت فاضلاب) و به دلیل شکل و نوع ماهی، مورد حمله حیوانات دیگر قرار می‌گیرد و در حال انقراض است.

مقدمه ای در باره تولید مثل ماهی اکسولوتل

اکسولوتل‌ها می‌توانند بسته به کیفیت غذا و دمای آب و شرایط نگهداری در هر مکانی بین ۵ ماه تا چند سال به بلوغ جنسی برسند. تجربه شخصی من برای یک نر کاملاً بالغ ، کمی کمتر از ۶ ماه (در سایز ۲۵ سانتی‌متر یا ۱۰ اینچ) است.

اکسولوتل‌ها عموماً وقتی به طول ۱۸ سانتی‌متر (۷ اینچ) برسند شروع به بالغ شدن می‌کنند. بالغ شدن جنس ماده نسبت به نرها کمی بیشتر طول می‌کشند (معمولاً اختلاف یک یا دو ماه).

توصیه مهم

معمولاً توصیه می‌شود تا سن حداقل ۱۸ ماهگی، برای تکثیر اکسولوتل‌ تلاش نکنید. بدین علت که به آنها زمان داده شود به طول بدنی مناسب (در بیشتر موارد بیش از ۳۰ سانتی‌متر یا ۱۲ اینچ) و شرایط بدنی مناسب برسند (هنگامی که از بالا به یک ماده آماده برای تکثیر نگاه می‌کنیم گرد به نظر می‌رسد). به نظر می‌رسد ، تکثیر نرها در مراحل اولیه بلوغ نسبت به ماده‌ها کم‌خطرتر باشد، زیرا آنها در طی مراحل جفت‌گیری نسبت به ماده ازنظر جسمی خروجی قوای کمتری صرف می‌کنند. بنابراین فشار کمتری روی بدن آنها وجود دارد. بااین‌وجود ، تا رسیدن به آمادگی کامل خود ، باید از جفت‌گیری ماده‌ها جلوگیری شود.

یک دلیل بسیار خوب برای عدم رشد اکسولوتل‌ ماده وجود دارد. یک اکسولوتل‌ ماده می‌تواند بیش از ۱۰۰۰ تخم بگذارد. تولید تخم‌های زیاد نوعی فشار در متابولیسم حیوان است و بدن حیوان در شرایط مناسب برای پرورش، رشد تخم‌ها را بر رشد بدن در اولویت قرار می‌دهد. ازآنجایی‌که ماده ممکن است هرسال چندین بار جفت‌گیری کند، به‌محض اولین تخم‌گذاری، بدن سعی می‌کند تخم‌های جدیدی را برای جایگزینی تولید کند.

اکسولوتل‌های ماده در این‌مرحله ممکن‌است دچار بیمار شوند، مگر اینکه مراقبت‌های لازم انجام شود و یک ماده‌ای که هنوز در حال رشد است، این ضعف افزایش می‌یابد. به همین دلیل ، ماده‌هایی که اخیراً تخم‌گذاری کرده‌اند باید حداقل یک ماه (ترجیحاً دو یا سه ماه) دور از نرها نگهداری شوند تا بازیابی شوند. توجه به این نکته ضروری است که تکثیر شدن اکسولوتل، به معنای سلامتی این موجود نیست.

روش‌های تکثیر ماهی اکسولوتل

بیشتر منابع فصل تولیدمثل اکسولوتل‌ها را از دسامبر تا ژوئن ذکر کرده‌اند. بااین‌حال ، آنها را می‌توان در هر زمان از سال تکثیر کرد، اما بیشتر نتایج موفق در اوایل سال گزارش‌شده است. دانشگاه ACUI از تغییرات در طول دوره نور برای تحریک تخم‌ریزی استفاده کرد. ماده‌ها و نرها در طی چند هفته تحت یک دوره کاهش “نور روز” قرار می‌گیرند و سپس مدت‌زمان روشنایی به‌طور پیوسته افزایش می‌یابد. سپس یک ماده و نر در کنار هم قرار می‌گیرند و رفتارهای جفت‌گیری آغاز می‌شود.

در نقطه‌ای دیگر، یک مدرسه جایگزین تغییر ناگهانی دما را برای ایجاد رفتارهای جفت‌گیری توصیه می‌کند. نگه‌داشتن جفت برای چند هفته به‌طور جداگانه در دمای ۲۰-۲۲ درجه سانتی‌گراد (۶۸-۷۱ درجه فارنهایت) و سپس انتقال هر دو آنها در مخزن با دمای آب حداقل ۵ درجه سانتی‌گراد پایین‌تر، باعث ترغیب به تخم‌ریزی می‌شود. در حقیقت، دمای ۱۲-۱۴ درجه سانتی‌گراد (۵۴-۵۷ درجه فارنهایت) توصیه می‌شود. تجربه خود من این است که روش شوک حرارتی معمولاً باعث تحریک نر می‌شود و برای این‌که این روش موفقیت‌آمیز باشد، ماده باید کاملاً آماده باشد.

تجربه شخصی من می‌گوید، با نگه‌داشتن اکسولوتل‌ها در اتاقی که حداقل تغییرات فصلی دما و دوره نور را دریافت می‌کند (در صورت وجود پنجره در اتاق) ، پرورش به‌طور طبیعی اتفاق می‌افتد. معمولاً اگر حیوانات به‌اندازه کافی تغذیه شوند تخم‌گذاری حداقل یک‌بار قبل از اوج زمستان و یک‌بار در بهار اتفاق می‌افتد.

در حالت عادی یک جفت اکسولوتل‌ که در شرایط مناسب نگهداری می‌شود ، باید حداقل سالی یک‌بار تخم‌گذاری کنند. آنها ممکن است بدون هیچ دلیل واضحی، در زمان‌های نامعمول تخم‌ریزی کند.

راه‌اندازی شرایط و تجهیزات پرورش ماهی اکسولوتل

مجموعه پرورشی که من به‌طورمعمول از آن استفاده می‌کنم با حجم زیادی از گیاهان پوشیده شده است (استفاده از آنجائیکه گیاهان پلاستیکی پوسیدگی ندارند توصیه می‌شوند، اما من از توده‌های زنده خزه جاوا و کریسمس نیز استفاده می‌کنم). این گیاهان برای اکسولوتل‌ ماده استفاده می‌شود تا تخم‌های خود را به آن بچسباند.

تصویر بالا یک آکسولوتل ماده در فرآیند تخم‌گذاری روی برگ‌های پلاستیکی گیاه است

تخته‌سنگ‌ها یا تکه‌های صاف سنگ باید در قسمت زیر مخزن قرار گیرند تا نر بتواند اسپرماتوفور های خود را (بسته‌های اسپرم) روی آنها قرار دهد. اسپرماتوفورها به‌راحتی به شیشه یا پلاستیک لخت نمی‌چسبند ، بنابراین برای موفقیت جفت‌گیری ، اسپرماتوفورها باید در طول زمان جفت‌گیری ثابت باشند.

یک نمونه از اسپرماتوفور متصل به کف تانک

جفت‌گیری و تخم‌ریزی ماهی اکسولوتل برای تولید مثل

تخم‌ریزی توسط نر شروع می‌شود، هنگام شنا، دم خود را بالا می‌برد و حرکات پیچشی انجام می‌دهد. نر گاه‌به‌گاه به مخرج ماده ضربه می‌زند و سپس او را به اطراف مخزن هدایت می‌کند. اسپرماتوفور یک “وسیله” رایج در دنیای سمندر است. که یک بسته اسپرم است که به قسمت بالای مخروط ژله متصل است. نرها بین ۵ تا ۲۵ عدد از این بسته را در اطراف مخزن قرار می‌دهند و سعی در هدایت ماده بر روی آنها دارند. او کلاه اسپرم (از یک یا چند اسپرماتوفور) را در مخرج خود جمع می‌کند(لقاح در داخل صورت می‌گیرد).

ماده بین چند ساعت تا دو روز بعد، تخم‌ریزی را شروع می‌کند و هر تخم را به‌صورت جداگانه می‌گذارد. اگر برگ‌های گیاهان در دسترس باشد، روی آنها تخم‌گذاری می‌کند. اما در صورت نبود ، آنها را در به سنگ‌ها ، لوله‌ها و هر شی دیگر در دسترس می‌چسباند. بسته به‌اندازه ماده و در صورت مطلوب بودن شرایط، ممکن است بین ۱۰۰ تا بیش از هزار تخم در یک تخم‌ریزی گذاشته شود. بعد از اتمام تخم‌گذاری بهتر است نر و ماده از هم جدا شوند چراکه ممکن است نر، ماده را از بین ببرد.

بیرون آمدن لارو از تخم‌ها

نمونه‌های از تخم اکسولوتل‌ در تصاویر قابل‌مشاهده است. به فقدان رنگ‌دانه توجه کنید. تخم‌های معمولی قهوه‌ای تیره هستند. اگر فرزندان آلبینو نباشند ، در طول رشد جنین رنگ‌دانه ظاهر می‌شود. تخم‌ها حدود ۲ تا ۳ هفته طول می‌کشد تا به لارو تبدیل شوند. به نظر می‌رسد وقتی تخم‌ها به گیاهان وصل شوند ، رشد بهتری خواهند داشت. این امر به دلیل تبادل گاز موجب گردش آب در اطراف تخم می‌باشد.

تخم‌های عادی به رنگ قهوه‌ای تیره هستند.

تخم‌های بدون رنگ‌دانه نشان می‌دهد که از ماده آلبینو بوده‌اند.

با فرض اینکه تخم‌ها بارور باشد، اگر به‌خوبی هوادهی شوند به طوریکه آب روی آنها به طور کامل جریان داشته باشد، باید به مرحله تفریخ برسند. یک پمپ هوا و یک سنگ هوا در انتهای مخزن کافی و بسیار کارساز خواهد بود. البته مراقب باشید باعث ایجاد جریان شدید آب نشود. در دمای ۲۰ درجه سانتی‌گراد (۶۸ درجه فارنهایت) تخم‌ها باید پس از حدود ۱۷ روز تفریخ شوند.

منبع:
http://www.axolotl.org