آشنایی با انواع بیماری ماهی های آکواریومی همراه با آموزش نحوه درمان

قارچ ساپرولگنیا سبب ایجاد بیماری در ماهی های آکواریومی میشود. این قارچ انگل خارجی تخم و ماهیهای بزرگتر می باشد. نکته قابل توجه این که اسپور این قارچ در همه جا وجود دارد و تا زمانی که روی سطح تخم و یا روی سطح بدن ماهی خراشی ولو خیلی ریز ایجاد نشده باشد، تخم و یا اسپور آن نمی تواند روی سطح سالم تخم و یا بدن ماهی رشد نماید.

رویش آن همانند تارهای پنبه روی یک یا چند نقطه بدن و یا تخم است. در مواقعی که ضربه ای به بدن ماهی وارد شده باشد امکان رشد این قارچ در محل ضرب دیده وجود دارد.

برای پیشگیری از بروز آلودگی قارچی بایستی تاحد امکان سعی شود که بدن ماهی و یا سطح تخمهای ماهی مولد در فصل تخمریزی ضربه نبیند و یا خراش برندارد. برای مداوای آن در ماهیها میتوان محل آلوده را با محلول 5 درصد بلودومتیل و با استفاده از یک گوش پاک کن بصورت رنگ آمیزی آغشته نمود.

پس از آن بایستی تمام آب آکواریوم را با یک گرم دی کرمات پتاسیم در هر 35 لیتر آب ضدعفونی نمود. پس از اتمام کامل مداوا در طول یک هفته، بایستی کل آب آکواریوم عوض شود.

این بیماری که یکی از بیماری ماهی های آکواریومی است، بصورت نمک خشک پاشیده روی بدن و باله های ماهی دیده می شود. عامل ایجاد آن انگلی به نام Ichthyophthirius multifiliis است.

بیماری بصورت لکه های سفید کوچکی به اندازه سر سنجاق ته گرد ظاهر می شود. ماهی آلوده شده تنبل و کم حرکت شده و باله های آن بسته می شوند. انگل از گلبول های قرمز خون ماهی تغذیه می کند. هرچه گلبول های قرمز ماهی کمتر شوند، مرگ آن زودتر فرا میرسد.

مداوای آن تاحدودی آسان است تا زمانی که انگل روی بدن ماهی قرار دارد از بین بردن آن غیرممکن است. وقتی درجه حرارت آب بالا میرود، انگل برای تولیدمثل ماهی را ترک می کند. در آن وقت به راحتی میتوان آن را از بین برد. دو روش مناسب برای از بین بردن آن ارائه می شود که یکی استفاده از دارو و دیگری بالابردن درجه حرارت آب است.

داروی مناسب برای از بین بردن این انگل هیدروکلروکی نین است که بایستی به میزان 110 میلیگرم به ازاء هر 10 لیتر آب، هماره با 10 قاشق چایخوری نمک طعام ریخته و ماهیهای آلوده در آن حمام داده شوند. مداوا بایستی تا جدا شدن انگلها از روی بدن ماهی ادامه یابد.

روش دیگر، بالا بردن گرمای آب آکواریوم و رساندن آن به 30 درجه سانتیگراد است. ماهیها بایستی در این گرما به مدت 10 روز نگهداری شوند. در طول این مدت کلیه انگلها و نوزادهای آنها از بین میروند.

در مواردی ممکن است به هر دلیل، همه انگلها از بین نروند، بایستی یک هفته بعد دوباره حرارت آب به 30 درجه سانتیگراد افزایش و 10 روز بعد دوباره به حدمعمول کاهش یابد. این روش بسیار ساده و آسان، کم هزینه و پربازده است.

عامل اصلی ایجاد این بیماری که تاحد زیادی شباهت به بیماری لکه سفید دارد ولی لکه ها یا دانه های آن خیلی ریزتر هستند. انگلی با نام علمی Oodinium limneticum است که عمدتا انگل پوست ماهیهاست ولی در آبششها و گاهی هم در روده آنها دیده می شود. ظاهر انگل روی بدن ماهی، مشابه پودری است که روی پوست ماهی پاشیده شده است.

برای مداوای آن میتوان از محلول بلودومتیل 5 درصد استفاده نمود. برای این منظور بایستی در هر 10 لیتر آب آکواریوم 5 قطره محلول بلودومتیل ریخته شود و آکواریوم در تاریکی مطلق نگهداری گردد. گیاهان داخل آکواریوم هم بایستی بیرون آورده شده و استریل شوند. در غیراینصورت بایستی دور ریخته شوند. اگر آکری فلاوین در دست است، میتوان به همان میزان که برای بلودومتیل گفته شده از این دارو هم به آب اضافه شود تا مداوا بهتر صورت گیرد. مداوا بایستی به مدت 5 روز ادامه یابد، سه روز بعد بایستی آب آکواریوم کلا عوض شود و مداوا به همان صورت تکرار یابد.

این بیماری که به آن Slimy skin disease گفته می شود به وسیله انگلهای Costia necatrix و یا Chilodonella cyprinid ایجاد می شود. روی بدن ماهی آلوده ماده ای مخاطی و لزج ترشح می شود. ماهی کم کم رنگ خود را از دست میدهد و هرچه ترشح و تجمع مخاط روی بدن آن بیشتر شود، کمرنگتر می شود.

بهترین روش برای مداوای آن حمام آب نمک به غلظت 25 گرم در لیتر به مدت 30 دقیقه و تکرار آن 48 ساعت بعد و ادامه تکرار هر 2 روز یکبار آن تا برطرف شدن کامل مخاط روی بدن می باشد. اگر مداوا با نمک طعام جواب مناسب نداد بایستی با استفاده از حمام هیدروکلرورکی نین به میزان 250 میلیگرم در هر 10 لیتر آب تا از بین رفتن کامل مخاط لزج روی بدن مداوا را انجام داد. اگر این مداوا هم جواب نداد، میتوان از یک حمام 15 دقیقه ای 4.5 میلیمتر فرمالین در 10 لیتر آب استفاده نمود.

اگرچه به این انگل اصطلاحا کرم گفته می شود، باوجود این در واقع نوعی سخت پوست است که در صورت آلوده کردن بدن ماهی، لکه های سفید زیادی بصورت پیچیده و فرورفته در بدن ماهی به وجود می آورد. گاهی تراکم آن در یک ماهی زیاد است و ممکن است وجه بازاری آن را کم کند.

برای مداوای آن بایستی با یک سوزن تمیز نوک تیز، انگل از بدن ماهی بیرون آورده شود و جای آن با مرکور کروم ضدعفونی شود.

این کرمها که جزء رده ترماتودها و راسته Monogenea می باشند، شامل کرمهای Dactylogyrus و Gyrodactylus می باشند. در مقایسه با خیلی از انگلهای دیگر، باتوجه به اینکه همواره نیاز به میزبان خاصی دارند، کمتر ممکن است انگل خیلی از ماهیهای آکواریومی شوند ولی برعکس در سیستم ماهیهای پرورشی خوراکی، گاهی به فراوانی دیده می شوند.

انگل داکتیلوجیروس Dactylogyrus vastator

انگل جیروداکتیلوس Gyrodactylus elegans

ماهی آلوده به این انگل کم کم رنگ خود را از دست میدهد و بطور مرتب کمرنگتر می شود.

باله ها بصورت بسته در می آیند. پوست لزج شده و لکه های خونی در بدن و پایه باله ظاهر می شوند. تنفس ماهی تند می شود.

برای مداوای آنها میتوان از حمام فرمالین 1:4000 تا حصول شرایط طبیعی در ماهی و بازگشت حالت تنفس به روش معمول استفاده نمود. در صورت لزوم بایستی مداوا را یک روز در میان و 2 بار تکرار نمود.

یکی از عمده ترین این کرمهای انگلی کرمی از جنس Camallanus است که در انتهای روده بزرگ برخی از ماهیها زندگی می کند و وقتی ماهی حرکت نمی کند، ممکن است چندمیلیمتر از بدن خود را از مخرج ماهی خارج کند ولی به محض این که ماهی حرکت می کند خود را به داخل می برد. این انگل بیشتر در ماهیهای زنده زا دیده می شود.

برای مداوای آن میتوان از داروی پی پرازین (piperazine) به میزان2 5 میلیگرم در هر 10 گرم غذا به مدت یک هفته استفاده نمود. داروهای دارای تری کلروفون (Trichlorophon) هم نقش موثری در از بین بردن این انگل دارند.

در گذشته عامل این بیماری را اپکتیوسپوریدیوم Ichthyosporidium میدانستند. این بیماری شاید یکی از بدترین، خطرناکترین و کشنده ترین بیماریهای ماهیهای آکواریومی باشد که در خیلی موارد 50 تا 60 درصد از کل مرگ و میرهای آکواریومی را تشکیل میدهد. این قارچ عمدتا عضلات و سایر بافتهای ماهی از جمله کلیه ها، کبد، غدد، تولیدمثلی، پوست، چشم ها و آبششها را آلوده می کند و ممکن است مغز را نیز آلوده سازد.

علائم بالینی و شناخت آن گوناگون است. بهترین کار بررسی میکروسکوپی بافتهای آلوده شده و مشاهده قارچ کروی شکل سیاه متمایل به قهوه ای است که اندازه آن حدود 0.3 میلیمتر است.

کیستهای قارچ ایکتیوفونوس در ماهی بتا که تا حد زیادی بزرگ شده است.

از علائم عمده بالینی این بیماری میتوان سخت شدن یا از بین رفتن باله ها، ایجاد غده، تاول یا برآمدگی در پوست و گاهی در سر، برجسته شدن یا بیرون آمدن چشم از حدقه، لاغر شدن تدریجی ماهی، تیره شدن رنگ، گرفتن اکسیژن از سطح آب و چرخش به دور خود را نام برد.

شکل ظاهری ماهیهای آلوده به بیماری ایکتیوفونوس

بعلاوه ممکن است در تخمدان ماهی که در خیلی از موارد اولین عضوی است که آلوده می شود، دانه های قبه مانند زرد متمایل به سفید به اندازه سر سوزن ته گرد به وجود آید که در صورت مردن ماهی و تشریح آن، این دانه ها ممکن است علائم بیماری سل را نشان دهند و در گذشته هم خیلی از پژوهشگران آن را بیماری سل میدانستند.

عامل ایجاد بیماری ممکن است از تاول های باز شده بدن، مدفوع و نیز آبششها وارد آب شود و ماهیهای سالم را نیز آلوده سازد. غذای آلوده هم می تواند نقش موثری در سرایت بیماری داشته باشد. ماهی آلوده ممکن است بتواند ماهها زنده بماند.

متاسفانه تاکنون هیچگونه داروی مناسبی برای مبارزه با آن شناخته نشده است. اگرچه در برخی موارد، حمام بلودومتیل و نمک در حد مقاومت ماهی، 1 تا 2 قاشق غذاخوری در هر 20 لیتر آب ممکن است موثر باشد. در هر صورت بهترین راه مبارزه و پیشگیری این بیماری، معدوم کردن ماهی یا ماهی آلوده و ضدعفونی کامل آکواریوم یا حوضچه های پرورش ماهیهای زینتی می باشد.

عامل مولد این بیماری که معمولا ایجاد سوراخ در سر ماهی هاست، نوعی تک سلولی فلاژل دار کوچک به طول تقریبی 7 تا 13 میکرون است که دارای 6 تاژک در جلو و 2 تاژک در عقب می باشد.

اکثرا انگل کیسه صفرا و روده است. معمولا تا زمانی که در روده است و حتی تراکم میلیونی دارد، خطر چندانی ندارد ولی اگر از روده به اعضاء دیگر بدن برود، ممکن است ایجاد مرگ و میر نماید.

برای مداوای آن میتوان از داروی مترونیدازول استفاده نمود ولی مداوا با داروی فلاژیل (flagyl) موثرتر است. برای این منظور بایستی به ازاء هر 50 لیتر آب آکواریوم، 550 میلیگرم فلاژیل اضافه شود. پس از آن بایستی یک روز در میان، 25 درصد آب آکواریوم عوض شود و به همان میزان فلاژیل اضافه گردد.

علاوه بر مداوای خارجی، بایستی از فلاژیل خوردنی 1 درصد هم استفاده شود. این دارو به غذای ماهی اضافه می شود و بایستی همراه با مداوای خارجی به مدت 7 روز ادامه یابد تا بیماری ریشه کن شود.

در ماهیها چندنوع بیماری در آبششها وجود دارد که بصورت جامع به آن بیماری باکتریایی آبششها گفته شده است. این بیماری توسط انواعی از میکزوباکتریاها (Myxobacteria) و عمدتا در هچری ها یا محلهای تکثیر و نیز در محلهای عمده فروشی ماهیهای زینتی ایجاد می شود. از علائم بالینی آن پژمرده شدن و خواب آلودگی ماهی و غذانخوردن آن است. روی آبشش ها مقداری مخاط تولید می شود و کم کم میزان آن افزایش می یابد. در صورت پیشرفت بیماری، ممکن است روی سر هم مخاط دیده شود.

برای مداوای آن بایستی از آنتی بیوتیکی استفاده شود که دارای طیفی وسیع است. حمام طولانی به مدت یک هفته در تراکم 250 میلیگرم آنتی بیوتیک در هر 25 لیتر آب آکواریوم موثر می باشد. از آنتی بیوتریک های اکسی تتراسیکلین و ترامایسین برای این منظور میتوان استفاده نمود.

این بیماری که در آن باله ها و بدن پوسیدگی حاصل می کنند، توسط گروهی از آغازیان (Protozoans) مانند گونه های تریکودینا (Trichodina) ایجاد می شود. تشخیص آن از روی لکه های وصله مانند و نامنظم متمایل به سفیدی که روی سر و پشت ماهی آلوده ظاهر می شود، عملی می باشد. وقتی آبششها به شدت آلوده می شوند تنفس تند می شود و ماهی به سطح آب برای گرفتن هوا و تامین اکسیژن می آید. پوسیدگی باله ها ممکن است تا حد ناپدید شدن آنها ادامه یابد.

برای مداوای آن بایستی به همه ماهیهای آکواریوم و یا مخزنی که ماهی آلوده در آن است حمام آب نمک 3 درصد (30 گرم در لیتر) داده شود تا وقتی که ماهیها به حالت آرامش برگردند. بدیهی است ابتدا بایستی روی یکی دو ماهی برای آزمایش زمان ماندگاری در آب نمک آزمایش شود. سپس مداوا برای همه آنها اعمال گردد. انواع گربه ماهیهای آلوده را میتوان در محلول 120 میلیگرم کریستال کی نین (quinine )در هر 5 لیتر آب تا حصول آرامش حمام داد. سپس بایستی کل آکواریوم به مدت 24 ساعت با آب نمک غلیظ ضدعفونی شود.

این بیماری بین کارشناسان و متخصصین بیماریهای ماهی، نامهای گوناگونی دارد. از آن جمله میتوان به نامهای بیماری مولی سیاه، بیماری قارچی پوست و بیماری قارچی دهان اشاره نمود. اگرچه ظاهرا آن شباهت به بیماریهای قارچی دارد، ولی عامل ایجاد آن قارچ نیست.

این بیماری توسط باکتریهای مخاطی و لجن از جمله Flexobacter columnaris ایجاد می شود و عمدتا ماهیهای زنده زا را آلوده می سازد. در ابتدای تاول های سطحی با رنگ آبی متمایل به سفید در اطراف دهان و روی سطح باله ها و بدن به وجود می آید. با پیشرفت بیماری و افزایش باکتریها، در روی بدن خطوط های سفید نخ مانندی ظاهر می شود.

وقتی پوست ماهی آلوده می شود، فلس ها روی قسمت آلوده می افتند. در مواقعی که آلودگی شدید می شود، چند لکه وصله مانند موکوس مانند روی بدن ماهی را می پوشانند. باله ها بسته و سائیده می شوند و ماهی ضعیف شده و شروع به لرزیدن می کند ودر نهایت می میرد. هرچه زودتر بیماری مورد توجه و مداوا قرار گیرد، بهبودی زودتر و بهتر حاصل می شود. تعویض آب در خیلی موارد ممکن است باعث ضعیف شدن و کاهش مقاومت ماهی در مقابل آلوده شدن به این باکتریها باشد.داروی مناسب برای مداوای آن فوراناس (Furanace) به میزان 5 میلیگرم به ازاء هر 50 لیتر آب آکواریوم است. اثر دارو در آب پس از 3 روز از بین میرود. مداوا بایستی هر 3 روز یکبار و کلاً 3 مرتبه در عرض 9 روز ادامه یابد. هربار بایستی پیش از دادن دارو، قسمت عمده ای از آب آکواریوم عوض شود.

بیماری سل ماهیها توسط باکتریهای جنس مایکوباکتریوم (Mycobacterium) ایجاد می شود که نزدیکی زیادی با عامل ایجاد سل در انسان دارند. این بیماری اگرچه در طبیعت بین ماهیها خیلی نایاب است ولی در آکواریوم گسترش زیاد دارد.

جالب توجه این که در اکثر ماهیها، در بسیاری از موارد بیماری کشنده ای به حساب نمی آید. اسپورهای باکتری در بدن ماهی بصورت دانه های گره مانند کپسول شده در می آید و تا وقتی که شرایط زیست برای ماهی مناسب می باشد بصورت تمون می ماند.

اگر ماهی به هر دلیل ضعیف شود که عامل آن ممکن است تغییرات ویژگیهای آب و یا بیماری باشد، گرهها شکافته می شوند و باکتریهای حاصله رشدونمو کرده، اثرات بیماری ظاهر می شوند و سرانجام باعث مرگ ماهی می شوند.

علائم بالینی آن از دست دادن اشتها، تنبلی، لاغری پیشرونده و در نهایت مرگ و میر است. در ماهی تترا ایجاد لکه های زرد در پایه ساقه دمی، علامت اصلی این بیماری است.

مداوای آن در ماهیها، همانند مداوای بیماری سل در انسان است. داروهای لازم را معمولا آکواریوم فروشیها ندارند و بایستی از رودخانه ها و یا داروخانه های دامپزشکی تهیه گردند. انواع داروهای ایزونیازید (isoniyazid) و ریفامین (rifampin) هر دو برای مداوای این بیماری در ماهیها موثر هستند. ایزونیازید بایستی به میزان 250 میلیگرم به ازاء هر 5 لیتر آب آکواریوم ریخته شود و مداوا یک ماه و ترجیحا دو ماه ادامه یابد.

مداوا را میتوان از راه اضافه کردن ریفامین به غذا هم سرعت بخشید. اگر به غذای ماهی که از جگر گوساله و سریال چاودار درست شده است (عمادیف 1387) به هر 300 گرم آن 50 میلیگرم ریفامین اضافه می شود و غذا منجمد گردد و روزانه به ماهی بیمار داده شود، بیماری سریعتر برطرف می شود. از آنجا که امکان سرایت بیماری سل از ماهی به انسان وجود دارد، بایستی هنگام کار با آکواریوم محتوی ماهی مسئول، دقت کافی به عمل آید تا بریدگی و زخم در دست وجود نداشته باشد.

عوامل گوناگونی ممکن است باعث بیرون زدگی چشم ماهی که یکی از بیماری ماهی های آکواریومی است، گردند که می توانند شامل صدمات مکانیکی، ویژگیهای شیمیایی آب، سل ماهی، کمبود برخی مواد معدنی و یتامین ها و غیره باشند. باتوجه به زیاد بودن عوامل ایجادکننده، مداوای بیماری تاحدودی سخت است، مگر اینکه عامل موثر در به وجود آمدن بیماری شناخته شده باشد.

گاهی بیرون زدگی چشم در حدی است که بیننده فکر می کند چیزی از داخل چشم باعث بیرون زدگی آن شده است. در مواردی که مواد اولیه غذایی یا باکتریها نقش در ایجاد این بیماری ماهی های آکواریومی دارند، معمولا هر دو چشم بیرون زده می شوند ولی گاهی هم ممکن است بیماری تنها در یک چشم دیده شود.

باتوجه به چندگانگی عوامل موثر در بیماری، مداوای آن چندان ساده نیست و تاکنون داروی موثری برای معالجه آن شناخته نشده است.

باکتری ایجادکننده بیماری بیرون زدگی چشم احتمالا گونه ای از جمس پسودوموناس به نام علمی Pesudomonas است که تاکنون برای مداوای آن هم دارو یا آنتی بیوتیکی شناخته نشده است.

علاوه بر این باکتری، ممکن است باکتری های ایکتیوفونوس هم در بروز این بیماری نقش داشته باشند. گاهی این باکتری ها ممکن است تولید حباب هوا در چشم ماهی نمایند که با دقت میتوان آن را تشخیص داد. در هرحال برای مداوای آن هم دارویی مشخص نشده است. بهترین کار این است که ماهی که دچار این بیماری شده است از آکواریوم خارج و معدوم گردد.

عوامل مختلی ممکن است نقش در آب آوردگی شکم داشته باشند. این بیماری یکی از بیماریهای ماهی های آکواریومی است. در برخی از ماهیها این بیماری ممکن است عامل ویروسی داشته باشد که معمولا بعداز آلودگی باکتریایی، ماهی را آلوده می سازد.

بطور قاطع نمیتوان گفت که در ماهیهای آکواریومی چه عاملی نقش عمده را در بروز این بیماری دارد. علامت بالینی آن بزرگ شدن شکم و بلند شدن فلسها می باشند. عامل اصلی مولد این بیماری در ماهیهای آکواریومی پسودوموناس پونکتاتا (Pseudomonas punctate) است.

برای مداوای آن میتوان از انواعی از آنتی بیوتیکها مانند پنی سیلین و اورومایسین بصورت حمام استفاده نمود. اورومایسین را میتوان به میزان 250 تا 500 میلیگرم در 5 لیتر آب حل نمود و ماهی را تا حصول حالت مناسب در آن نگه داشت.

این بیماری که یکی از بیماریهای ماهی های آکواریومی است، به وسیله باکتریهای Bacterium lipidorthosae و Vibrio piscuim ایجاد می شود، گهگاه در ماهیهای آکواریومی آب شیرین دیده می شود. در ماهی آلوده، همه فلسهای بدن شروع به بلند شدن کرده و بیرون زده می شوند.

ماهی بیمار حرکت کند دارد و دفعات تنفس آن زیاد می شود. دم آن حالت فلجی پیدا می کند و ماهی اکثرا در مجاورت سطح آب می ماند.

معالجه این بیماری ماهی های آکواریومی بایستی بلافاصله پس از آغاز ماندن ماهی در سطح آب شروع شود. مداوا را میتوان با حمام تتراسیکلین به نسبت 60 میلیگرم در هر لیتر آب انجام داد ولی ممکن است موثر نباشد.

اگر معالجه با تتراسیکلین جواب مناسب نداد میتوان در هر لیتر آب آکواریوم 150 میلیگرم کریستال دی کرمات پتاسیم و 2 قاشق چایخوری نمک اضافه کرد و مداوا را به مدت دو هفته ادامه داد. پس از آن بایستی آب آکواریوم کاملا عوض شود.

عامل اصلی ایجاد این بیماری که یکی از بیماری های ماهی های آکواریومی است، باکتری پسودوموناس فلورسنس Peseudomonas fluorescens است. علامت بالینی آن ایجاد لکه های متمایل به سفید و یا خونین روی بدن ماهی و باله های آن می باشد.

برای مداوای این بیماری ماهی های آکواریومی داروی مناسبی شناخته نشده است. باکتری پسودوموناس می تواند در محیطی که آنتی بیوتیک در آن است زنده بماند. گورامی ها و سایر ماهیهای لابیرنت دار، بیشترین ماهیهایی هستند که به این بیماری مبتلا می شوند. برای مداوای گورامی های بیمار، درجه حرارت بالا (32 درجه سانتیگراد) و حمام آب نمک 5 درصد برای 2 ساعت مناسب می باشد.

عامل ایجاد این بیماری که از بیماریهای ماهی های آکواریومی است، پلیستوفورا هایفسوبرایکون (Plistophora hyphessobryconis)  است که نوعی تک یاخته اسپوردار است. این انگل علاوه بر ماهی تترای نئون، گونه های نزدیک به آن را هم آلوده می سازد. انگل در مواردی که بین تارهای عضلانی دیده می شود دارای شکل کروی است و قطر آن حدود 30 میکرون است و گاهی در دسته های 30تایی دیده می شوند.

اگر این انگل پاره شود، داخل آن پر از اسپورهای ریزی است که قطر آنها 5 میکرون است. پس از ترکیده شدن انگل، اسپورها خارج می شوند و به بخشهای دیگر بدن سرایت کرده و آنها را آلوده می سازند.

عامل مولد بیماری ممکن است از بدن ماهی وارد آب شده و از راه دستگاه گوارش، وارد بدن ماهی سالم شده و آن را آلوده سازد. ممکن است تخمدان ماهی نیز آلوده گردد. امکان جابجایی انگل از طریق حمل و نقل به ویژه حمل و نقل انواع ماهی تترا هم وجود دارد.

در ماهی تترای نئون آلوده ابتدا بدن کمرنگ می شود و در ناحیه دمی و پشت ماهی لکه های روشن یا سفید ظاهر شده و ممکن است نوار قرمز روی بدن آن کلا ناپدید شود.

ماهی آلوده اگر در شرایط نامناسب نگهداری شود، زخمهای روی بدن آن ممکن است از پوششی کپسول مانند احاطه گردد و ماهی در چنین حالتی ممکن است مدتها به حیات خود ادامه دهد. در شرایط نامناسب، پی اچ بین 5 تا 6 و آب نرم فاقد کلسیم زیادی، عامل بیماری نمی تواند دوام پیدا کند.

در شرایط آب سخت و قلیایی، دوام و ازدیاد عامل بیماری بیشتر می شود. برای مداوای این بیماری، تاکنون داروی خوب و مناسبی شناخته نشده است.

ویروسها میکروبهای بسیار ریزی هستند که اندازه آنها کمتر از 0.3 میکرون است. این عوامل بیماری زا، درون سلولهای زنده زندگی می کنند و امکان کشت آنها به گونه ای که برای باکتریها انجام می شود وجود ندارد و تنها میتوان آنها را درون سلولهای زنده کشت داد.

بیماری های ویروسی یکی از بیماریهای ماهی های آکواریومی هستند. به دلیل اندازه خیلی ریز، امکان دیدن آنها با میکروسکوپهای معمولی وجود ندارد و حتما بایستی آنها را با میکروسکوپهای الکترونیک مشاهده نمود. امکان جداسازی آنها از باکتریها با روش فیلتر کردن مخصوص وجود دارد.